Dolar si, dolar no, dolar blu !

Het is niet altijd evident prijzen te vergelijken. Is het leven in Argentinië nu duur of niet? En indien ja of neen, dan voor wie?

Ik at daarstraks sushi. Ooit was dit een favoriete plek, maar na vandaag niet meer. Het duurde veel te lang voor ik wat werd geserveerd en de sushi had niets vandoen met de heerlijke beetjes van Ichisou.

Ik koos # 6 uit het dagmenu. Twintig pesos duurder dan de andere 4 ( waar is nummer vijf ? ). Maar bij contant betaling heb ik recht op een korting van 10 %. Voor 160 pesos - 16 pesos = 144 pesos (aan de wisselkoers van afgelopen vrijdag van 1 USD = 15,8 ARS ) is dat netjes 9,1 USD . Goedkoop, zonder meer. Alleszins, voor mij omdat ik met dolars arriveer en ze op de 'zwarte' markt gemakelijk wisselen kan. Niet goedkoop mocht ik het aan de officiële koers van 1 USD = 9,55 ARS hebben gewisseld. Dan zou mijn lunch me al 15 USD hebben gekost, indien contant in pesos betaald. De korting van 10 % verlies ik bij betaling met kaart. En haal ik de centjes uit de muur, betaal ik bovenop de officiële magere wisselkoers, een commissie van .. ja, maar liefst 57 pesos ! Zo werd me vanmiddag door een Australiër op wereldreis verteld.

Farid en ik waren gisteren op pad. Het is hoog tijd om tegels, kranen en accesoires te bestellen. Mijn vrees voor hemelshoge prijzen indien ik kies voor kwaliteit, blijkt ongegrond. Dankzij de connecties van mijn architect krijg ik de beste kortingen. En dat het mooi worden zal, staat vast. Ook al is het budget beperkt, en raken de centjes langzaam op, ik kan hier in mijn keuze mijn gangen gaan. "Marcel de Buenos Aires" wordt een pareltje van een hotel.

Ik wacht nu ook op een offerte voor bedden, kleerkasten en keukens voor het hotel. Ik wil alles van gerecycleerd of ecologisch verantwoord hout. Het team van drie dat ik ook alweer via Farid ontmoet, toont me ontwerpen die volledig aan mijn eisen voldoen. Nu maar hopen dat het binnen het budget valt.

En dan is er nog zo'n hekel punt : mijn D.N.I. oftewel mijn Argentijnse 'identiteit'. Daar loop ik nu al drie jaar als een gekkin voor rond. Zelfs met een gerenommeerde advocaat is het me tot nu toe niet gelukt. Maar de mama van German, de liefste jazzpercussionist die er bestaat, heeft een contact op het hoger échelon. Tijdens de ochtend die slecht begon, breekt ze het goede nieuws dat haar contactpersoon me helpen wil en kan. Zal het me een dezer dan toch lukken ?

Want als ik dan eindelijk die D.N.I. heb, kan ik een bankrekening openen, op afbetaling kopen , een bedrijfje oprichten, een vaste telefoonlijn en internet bestellen....

Met een D.N.I. zal ik eindelijk bestaan.