En nu roept Proust...

Het is al laat wanneer ik van de cinema weer thuis kom. Toch wil ik nog wat indrukken neerpennen voor ik onder de wol kruip. Nou wol is hier niet meer nodig. De lente staat voor de deur en de gure koude is al lang vertrokken. Ik wou naar de film en nam daarvoor de bus. Op Corrientes aangekomen vroeg ik me af of de leegte in de restaurants een gevolg van de crisis was. Het was op dat moment al bijna negen uur.

Ik stop aan een theater waar in het groot 'Susana Jimenez' is aangekondigd. Ze is een bekend gezicht en prijkt op de coca-cola reclame affiches met haar botox-gezicht. Een ticket voor haar show op een goede plaats kost 700 ARS. Djeezes, dat is aan de officiële koers bijna 80 dolar. Een fortuin. Als ik dat wil, kan ik nog een zitje krijgen aan die prijs voor de show, de tweede van die avond, van half elf. Ik loop wijselijk door tot aan Cine Lorna, waar ik eigenlijk voor kwam. Ik twijfel niet en wil de laatste van Woody Allen zien. Die is goed, veel beter dan de vorige.

Ik besluit opnieuw de bus naar huis te nemen en wanneer ik buitenkom, draai ik rechts af richting 9 de Julio. Het zou me niet meer mogen verbazen, en toch ben ik verrast door de menigte die ik kruis. Voor de Jimenez show staat een rij wachtenden die geen einde lijkt te hebben. Ik geloof echt mijn eigen ogen niet.

Ook de twee uur eerder lege restaurants zitten nu ( het is half elf ) stampensvol. Ik loop een boekenwinkel binnen en koop een Marcel Proust. Het is immers hoog tijd dat ik eindelijk wat van hem lees.

Met dat boek ga ik naar bed. Geen last van jet-lag totnutoe. Dat heb ik aan de nachtvlucht en de goede slaap te danken. Ik had een rustige maar nuttige dag. Heb nog wat nieuwe ideeën opgedaan en contacten nagevraagd. De reis naar mijn doel is nog niet voorbij;nee, soms lijkt ze pas begonnen.

En nu roept Proust !

#Sightseeing